'Ida' oczami fotografa.

TVN24 pisze:

"Film "Ida" Pawła Pawlikowskiego zdobył nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA) w kategorii dla najlepszego obrazu nieanglojęzycznego. "Ida" wygrała m.in. z "Lewiatanem" Andrieja Zwiagincewa - głównym konkurentem w walce o Oscary."

Podejrzewam, że większość z Was słyszała o tym filmie. Po nominacji do Oskarów zrobiło się o nim głośno nie tylko w całej Polsce ale i na świecie. Pewnie część z Was dziwi się czemu na blogu typowo fotograficznym piszę post o filmie zupełnie nie związanym z fotografią. Już śpieszę z wyjaśnieniami :)

"Ide" obejrzałam z ciekawości, zazwyczaj tak jest, że gdy o czymś się dużo mówi to prędzej czy później człowiek usiądzie i obejrzy, żeby zobaczyć czym się wszyscy zachwycają. Przez ciągłe zachwalanie poprzeczka się podwyższa, wymagania co do filmu rosną, a po seansie pozostaje niedosyt. Tutaj byłoby identycznie, gdyby nie jeden malutki szczegół...

Pierwszy raz kadrowanie zrobiło na mnie tak duże wrażenie. Może inaczej, pierwszy raz w pozytywnym znaczeniu, bo zazwyczaj dziwne cięcia tylko mnie drażniły i odwracały całą uwagę od fabuły.

Zakochałam się. Każdą klatkę można by było wyciąć i umieścić jako oddzielne, genialne zdjęcie. Oryginalne kadrowanie, gra światła i czarno-biała tonacja. Oglądając film czułam się, jakbym przeglądała galerię jakiegoś genialnego fotografa. Czasami miałam wrażenie, że film mógłby zostać pozbawiony muzyki i dialogów i sam obraz by wystarczył.

Dla jednego z krytyków Petera Debruge'a "Ida" to wspaniale sfotografowany czarno-biały dramat. I to określenie jest chyba najlepszym podsumowaniem tego, co chciałam tutaj napisać.
Pozostawię Was z jeszcze kilkoma kadrami z filmu. I zapraszam serdecznie do dyskusji. Może ktoś z Was miał podobne odczucia co ja :)